आणि सरकारी पण हसले...

 

माझा किस्साही असाच...
कोथरुड प्रभाग क्षेत्रीय कार्यालय, स्वप्नशिल्प च्या शेजारी...
अस्मादिक गेले तिथे एका दुपारी...माझ्या मुलीचं जन्म नोंदणी पुस्तक आणायला. दुपारची वेळ जरा अंमळ कार्यालयात डोळ्यावर जास्त दिसत होती.
मी: (खिडकीपाशी) : जरा जन्म नोंदणी सर्टीफिकेट हवे आहे.
ती: (खिडकीपलीकडुन) : हा फॉर्म भरा..(मी तिथेच भरतो...एक्टाच होतो लाईनमधे चक्क..)
मी: घ्या..
ती: १० कॉप्या कशाला हव्यात?
मी: पैसे किती लागतील?
ती: १५ रुपये प्रती ..म्हणजे १५० रु. द्या..(मी पैसे देतो)..थोडं थांबावं लागेल..
मी: किती वेळ?
ती: ५-१० मिनटं...
आतापर्यंत लाईनमधे ८ एक मंडळी जमा झालेली..माझ्यामागे....सगळीच चुळबुळ करत होती...
अर्धा तास झाला तरी ही बया काय सर्टीफिकेट देईना...मग विचारलं तर म्हणाली प्रिंटर चालत नाहीये...थांबा..
त्यांचा साहेब येतो..ते सगळे उभे वगैरे राहतात..आम्ही मख्खासारखे (त्यांच्यासारखे) चेहेरे करुन त्यांच्याकडे पहातो.
साहेबः काय झालं? इतकी गर्दी का आहे?
ती: प्रिंटर चालत नाये?
साहेबः (आम्हाला) : थांबा ..सिश्टीमला प्रॉब्लेम आहे...
माझ्याबराच मागचा (आता लाईन जवळ जवळ ४० झालेली आहे) : काय झालय हो?
मी (जोरात बोंबलुन): काँप्युटर आणि प्रिंटर तापायला ठेवले आहेत. वाईच थांबा...क्षणभर शांतता आणि सायबासकट आख्खं सरकारी पण कधी नव्हे ते धो धो हसलं...
-वा
कोण म्हणतं सरकारी नाय हसणार?
मी पुरता बदला घेणार...
सरकारी हसणार निश्चीत...
इती वा वाक्यम...